Vrijdag 21 maart, El Ouatia (Marokko) – Sidi Akhfennir

Vandaag geen Koreaanse oase in het zand. Voor vannacht hebben we onze tenten midden in de woestijn opgezet. En dat had nog best wat voeten in de aarde.

Jason had me al gewaarschuwd mijn tent niet met haringen in het zand vast te zetten. De bodem zou te mul zijn volgens hem. Ik niet luisteren natuurlijk. Ik eigenwijs. Toch doen.

Bij de eerste de beste harde windvlaag werd mijn tent dan ook losgerukt uit het zand. Tot mijn grote schrik vloog hij met een noodvaart rechtstreeks die duizenden kilometers ver strekkende zandbak in en alleen door er een reflex uit te persen die het midden hield tussen een Usain Boltwaardige sprint en een katachtige snoekduik à la Edwin van der Sar, kon ik voorkomen dat hij over een paar dagen ergens in het noorden van Mali in handen van een verbaasde Toearegrebel zou vallen.

Jason is duidelijk een meer ervaren kampeerder dan ik. Toen ik was bekomen van de schrik en hij eindelijk was uitgelachen, heeft hij me geduldig geleerd dat een tent gewoon blijft staan, ook op een ondergrond van mul zand en bij een harde noordenwind, als je maar genoeg rotsblokken op de haringen hebt gestapeld.

Dergelijke rotsblokken liggen in voldoende mate verspreid door de woestijn en het heeft wat tijd gekost, maar nu staan onze tentjes als een huis, te wachten op de storm die vannacht onvermijdelijk gaat komen.

Ze lijken net twee strontvliegjes, zo midden op deze indrukwekkende zandvlakte.