Zondag 26 januari, Middellandse Zee

Gisteren was het dus heerlijk op zee. Lekker weer, een lekker windje en een kalme zee. Maar vannacht is daar verandering in gekomen. De zee is ruig geworden en ik voelde het al toen ik naar de eetzaal liep om te ontbijten: dat gaat niet goed.

Maar ik wilde me natuurlijk niet laten kennen. Echte kerel die ik ben. Net doen of er niks aan de hand is. Ontkennen die golven van misselijkheid en gewoon ontbijten. Gewoon muesli met melk eten.

 

Ik zal niet al te veel in detail treden over wat er daarna gebeurde. Laat ik het erop houden dat ik de eetzaal uit wel, maar m’n cabine in niet heb gehaald. Ik wil het eigenlijk niet hebben over hoe de officieren verwonderd over het zielige hoopje mens, dat daar als een vod midden in het gangpad lag, heen moesten stappen, en al helemaal niet over hoe ik te ziek was om m’n eigen troep op te ruimen en hoe de Roemeense ober door mijn toedoen de hele gang moest gaan staan dweilen.

 

Zeeziek dus. Fucking hell. Ik geloof niet dat ik ooit zó ziek ben geweest. De hele verdere dag heb ik niks anders kunnen doen dan platliggen in bed. Bij de minste of geringste beweging begon alles te draaien en te tollen en elke keer als mijn gedachten ook maar in de buurt van eten dreigden te komen, bleek er altijd nog wel ergens een restje afval in mijn lichaam te zitten dat door een willekeurige lichaamsopening naar buiten geperst diende te worden.

Tot een uurtje of negen vanavond. Als donderslag bij heldere hemel was het over en had ik nergens meer last van. Mijn maag had zich kennelijk aangepast aan de omstandigheden. Ik was niet meer misselijk, kon me weer redelijk normaal bewegen en het is me zelfs gelukt om iets te eten naar binnen te krijgen.

Zonder dat de letters al te erg bewogen kon ik ook nog wat lezen op bed en met mijn boek van Stephen King nog op mijn buik ben ik alsnog vrij rustig en niet al te laat in slaap gevallen.